Waar de ziel ongehinderd kan schitteren, Daar heerst een ontembare vreugd. Waar de soevereine mens kan floreren, vrij en onbezonnen is er altijd hoop dat men ziet en hoort.
Als de adelaar zweeft boven bergtoppen, Verlicht de zon zijn majestueuze vlucht, zo strekt ook de soevereine mens zijn vleugels uit, gedreven door passie, in ongekende lucht.
Maar de adelaar vliegt ook bij storm of in regen. En ook in het donker kom je een vrije adelaar zelfs tegen. Hij kent zijn zwakte, neemt wel eens een duik. Helpt zichzelf weleens in de nesten maar kijkt vooruit. Hij navigeert op die stip aan de horizon. Hij had dat besef al voor dat hij vliegen kon.
Hij omarmt zijn eigen waarheid en wijsheid, Onverstoord door de dwalende massa. Als een gids in het duister, een baken van licht, Vindt hij zijn weg in een wereld vol contrast. De contrasten maken het mogelijk te weten waar te moeten zijn. Te navigeren op de golven, zich te ontdoen van pijn.
Vrijheid is zijn kroon, zijn kostbaarste schat, Met elke klap van zijn vleugels volgt hij zijn eigen pad.
Dus laat je vleugels niet verlammen. Maar krachtig van vrijheid hoog wapperen. Laat de echo van onafhankelijkheid klinken, In de harten van allen die er naar streven.
Moge de geest van vrijheid dan eeuwig branden. In onze gedachten, in al onze harten. In ons bestaan, In wie we zijn. Dan is vrijheid er altijd, zelfs bij ketens en bij pijn.
